Gitmeye 10 Kala...

Son 10 gün..  Zaman hiç çaktırmadan hızla geçiyor..  26 yıldır alışık  bana bu ev ahalisi..

Üniversiteyi de kendi şehrimde okuduğumdan hiç ayrı kalmadık daha… O kadar alışık ki buralar da bana…  Arkadaşlarımın annesi  benimle avunurlardı, uzaklara gönderdikleri evlatlarının yerine.. Ben teselli armağanı oldum hepJ

En yakın can ciğer arkadaşım da her geldiğinde beni burada bulmaya alışıktır mesela…  Zaten hep iple çekmişizdir bir araya gelmelerimizi. ''Şimdi içim yanıyor artık burada olmayacağını  düşündükçe'' diyor …

Annemin de en alışık olduğu kızı benim sanırım çünkü hiç ayrılmamışım yahu dizinin dibindenJ O yüzden bavulumu toplarken bir yandan da çaktırmadan bakıyorum süzülüyor  yaşları.. Hayırdır n’oluyoruz dur daha gitmedim, gitmeyeyim istersen diyorum, ''yok sen git ben hem ağlar hem de yollarım'' diyorJ

Bavullarım hazır vaziyette duruyor bir köşede..  Misafir olarak görmeye başladılar beni artık evde. Tuhaf bir duygu. Hala gidecekmişim gibi gelmiyor bana oysa. Tam idrak edebilmiş değilim henüz durumu.. Bir koşturmaca bir telaş vakit yaklaştıkça.. Hadi bakalım hayırlısı inşallah..

Biriciğim canımın neşesi de bir geldi bir gitti hayal prensi gibi… ilk zamanlar var mı yahu gerçekten acaba diyordumJ
Şimdi biliyorum vaaaaarrr..
Tam şuramda evet evet sol yanımda pıt pıt pıt atan şey, ta kendisi… Gönlüme ferah ferah yayılan huzur O… Hani hep içimizde saklanan mutluluk var ya, onu saklandığı yerden çıkaran O… 

 Gülüşüyle canıma 47 bin can katan, ruhuma 47 bin aŞk dolduran O…  Çok özlüyorum yahu o şefkatli, sevgi dolu, o yürüyen huzur, yürüyen mutluluk halini…Büyük eksiklik şuan.

Gitmeden önce o kadar da sarıldım olmadığı günler için diyerekten ama yok depolanmıyormuş sarılmalar anladım… :)Şimdilik biriktiriyorum hepsiniiii :))  bundan böyle gerek kalmayacak ama inşallah…